Nobelkind, ben je modelkind?

John-Richard en Troye Turner van The Institute for Whole-Self Discovery & Development, Inc hebben Doron William Blake en zijn grootmoeder Winafred Blake Lucas naar Nederland gehaald. 'The Institue Very Proudly Presents The Foremost Regression Therapy Pioneer & her grandson, 1st Noble Prize Sperm Bank Boy.' Bij de Stichting voor Publieksvoorlichting over Wetenschap en Techniek hebben ze de adressen van alle wetenschapsjournalisten in Nederland opgevraagd. Op de persconferentie in PAX Party House aan de Ferdinand Bol worden dertig mensen verwacht, weet de opgewonden beheerster. Er is die ochtend bij haar thuis brand gesticht. In de blauwe Saffierzaal heeft ze wat roze stoelen uit de Robijnzaal bijgezet. Er gaat een nieuw pak koffie in de machine. Als John-Richard, Troye, Winafred en Doron aankomen, zijn er twee journalisten en twee fotografen. De koffiezetmachine gaat maar uit.

Doron - casual wear, oorringetjes, lang haar in de nek - heeft op zesjarige leeftijd een kinderboek geschreven dat onlangs door zijn grootmoeder is uitgegeven, The adventure of George the dinosaur. Het boek gaat eerst rond. Dino George wil weten of spoken echt bestaan. Zijn moeder en grootmoeder hebben geen tijd of zin om hem te antwoorden, dus gaat George zelf op pad. In het bos ontmoet hij ze. Spoken bestaan. Hij neemt ze mee naar huis voor een feestje. Na afloop bedenkt George 'hoeveel hij bij zijn avonturen gewonnen heeft.' Ondertussen is Doron het Nobelkind verdwenen. Hij heeft de speelautomaat van PAX ontdekt.

Het eerste kwartier van de persconferentie is grootmoeder Winafred aan het woord. Doron tikt met zijn voeten. Over regressietherapie heeft ze kort geleden hèt standaardwerk geschreven, twee boeken, 1200 pagina's. 'Het komt erop neer dat we aannemen dat we vele levens leven en in die tijd patronen ontwikkelen die ons huidige leven beïnvloeden. We kunnen de vorige levens oproepen en dat kan bevrijdend werken in ons huidige leven. Zelf had ik vaak last van mijn keel. Twintig jaar geleden ontdekte ik in een seminar met John-Richard dat ik in de Franse Revolutie onthoofd was. Sindsdien zijn mijn keelklachten over. Mijn dochter, de moeder van Doron, was in die tijd mijn man. Op een dag belde ze me en wilde ik een grapje maken: 'In de Franse Revolutie verliet je me en toen werd ik onthoofd.' Ze was pijnlijk getroffen. Ze is namelijk ook regressietherapeute en wist dat ze mijn man was geweest. 'Weet je dan niet dat ik in de kerker zat opgesloten en niet bij je kon komen' zei ze. Ik wist niet dat ze naar hetzelfde leven was teruggekeerd. Maar is het niet wonderlijk dat ze dezelfde feiten had waargenomen, alleen vanuit haar perspectief? Dat gebeurt heel veel. Het Amerikaanse televisiestation ABC heeft kort geleden gefilmd hoe ik samen met twee collega's ben teruggegaan naar de tijd van Mumtash Mahal, de vrouw van de man die de Taj Mahal in India liet bouwen. Erg interessant. Als je je vorige levens kent, kun je ingeroeste patronen veranderen en dat is bevrijdend. Doron heeft ook al wat regressies gedaan. Hij is er een boek over aan het schrijven, My Nine Lives.'

O ja, Doron. Grootmoeder Winafred: 'Mijn dochter wilde een kind. Ze was verloofd met een psycholoog, maar ontdekte dat hij een alcoholicus was. Ze is een heel goede therapeute en het is, tenminste in Amerika, geen goed idee om met een alcoholicus te maken te hebben. In de Verenigde Staten is het voor een afgestudeerde vrouw erg moeilijk om de juiste man te vinden. Mannen willen een vrouwelijke, passieve, afhankelijke vrouw. Mijn dochter wilde echt niet wachten tot ze de uitzondering op de regel had gevonden. Ze was bijna veertig en besloot een kind van een spermabank te nemen. De meeste spermabanken geven je alleen het ras en de godsdienst van de donor, maar zij wilde meer. Ze hoorde van deze spermabank. Ze hebben Nobelprijswinnaars, maar dat zijn vaak oude mannen van wie het sperma niet zo goed meer is. Ze hebben dan ook andere donoren. De spermabank geeft zijn cliënten dertig bladzijden informatie over de donor. Mijn dochter wilde een kind van een man die in muziek was geïnteresseerd, een goed lichaam had en intellectueel erg betrouwbaar was. Dorons vader is een top-computerdeskundige. Wil je iets zeggen, Doron? O ja, Doron heeft gelijk, we hebben veel bijziendheid in onze familie en mijn dochter wilde de kans op een goed gezichtsvermogen vergroten. Ze koos een donor bij wie dat perfect was. Bij Doron is het perfect. Ze koos dus de dingen die ze wilde. Weet u, we fokken honden, een heel zeldzame soort, saluki's. Ze lijken op Afghaanse windhonden maar hebben kort haar, lange oren en een lange staart. Ze lopen sneller dan zeventig kilometer per uur. Door zorgvuldig te fokken hebben we de beste. Mijn dochter zei: 'Als we dat met dieren doen, waarom is het dan zo slecht om het met mensen te doen?' Zij is natuurlijk zelf erg knap, ze is afgestudeerd, ze is een erg goede athlete en erg gevoelig voor muziek, dus nam ze... weet u, wij houden veel van Doron. Hij is gewoon precies wat ze wilde.'

Is het ook wat Doron wilde? 'Mij is het echt best, weet je. Voor mij is ze gewoon mijn mama. Ze was al veertig en wilde niet terecht komen in iets met een man. Mij stoort het echt helemaal niet. Sommige kinderen pesten me ermee, maar dat is OK. Ik ben eraan gewend. Als ze zeggen: 'Oh, het komt alleen maar van de spermabank dat je slim bent' weet ik dat ze gewoon jaloers zijn. Meer niet. Ik weet dat iedereen het weet maar dat geeft niet. Ik ben gewoon net als ieder ander, alleen gaf mijn vader gewoon liever zijn sperma dan dat hij met mijn moeder trouwde, en zo. Ik ben zo ongeveer de enige van de spermabank die interviews geeft. Al die andere ouders willen niet dat de media er iets van weten. Maar mij maakt het niets uit.'

Doron was de eerste jongen van de spermabank, maar niet de eerste baby. Een jaar voor hem werd een meisje geboren. Hij heeft haar goed gekend, maar het contact is zes jaar geleden verbroken en sindsdien is het meisje jonger geworden dan hij. 'Ze was ongeveer een jaar jonger dan ik, van mijn zelfde donor. Maar mijn moeder en haar moeder kregen ruzie.' Grootmoeder onderbreekt: 'Het probleem was dat Doron een verjaardagspartijtje had en de media hem een beetje kwamen filmen. Het meisje was daar ook en haar moeder wilde geen publiciteit. Ze was er erg kwaad over. Ik geloof niet dat het Doron werkelijk pijn doet. Hij heeft een hoop vrienden, tenminste dat denk ik...' Doron onderbreekt: 'Nee, dat is niet waar. Ik heb niet veel vrienden maar de vrienden die ik heb zijn goede vrienden. En ik heb liever een paar goede vrienden dan een hoop die je niet echt goed kent.'

En hoe zit het met grootvader? Grootmoeder: 'Mijn man was passief en afhankelijk...' Doron: '... en hij pleegde zelfmoord...' Grootmoeder: 'Ja, hij pleegde zelfmoord.' Doron: 'Hij was erg slim.' Grootmoeder: 'Hij was briljant, intellectueel waarschijnlijk superieur aan mij. Maar hij deed er nooit iets mee. Ik kom uit een hoog ontwikkelde familie. Daar had hij het moeilijk mee.'

Een uit het oog verloren halfzusje, een onbekende vader, een te vroeg overleden grootvader, tijd voor de levens die Doron al geleden heeft. Vlak voor zijn geboorte, zat hij in het Afghaanse verzet. Grootmoeder: 'Hij las nog geen kranten toen hij erachter kwam, maar hij wist alles van de problemen in dat land.' Hij was een indiaanse vrouw, getrouwd met zijn moeder, toen indiaan. Grootmoeder: 'Later heeft Doron een scriptie geschreven over een indianenstam. Alles wat hij in zijn vorige leven had meegemaakt, bleek te kloppen.' Hij was in Engeland acteur in stukken van Shakespeare, vijftig jaar na de dood van de grote toneelschrijver. Grootmoeder: 'Toen Doron zes was...' Doron: '...vijf...' Grootmoeder: '...vijf was, was hij al volop met Hamlet bezig. Interessant.' En dan: 'Hij corrigeert me altijd!' Misschien moet u gecorrigeerd worden? Grootmoeder: 'Ik raak eraan gewend.'

Laatste vraag. Doron, Nobelkind, ben je modelkind? 'Ik ben een leider. Ik doe altijd wat ik zelf wil. Ik heb een soort vaardigheid om volgelingen aan te trekken, zoals mijn beste vriend nu. Ik ben dus misschien wel een goed voorbeeld, hoewel ik me op school soms niet zo goed gedraag. Ik vind school het leukste dat er is, maar ik verveel me er nogal eens.'

Nog één vraag dan. Voor wie was deze persconferentie nou eigenlijk? Nadat Doron naar John-Richard heeft gekeken en John-Richard naar grootmoeder, zegt de laatste: 'Wij waren erdoor verrast. We kwamen op vriendenbezoek. Maar het is goed voor de promotie van Dorons boek.' Over de negen vorige levens? Nee, dat kinderboek. O ja, over George, de kleine dinosaurus, die naar spoken in het bos gaat zoeken en erachter komt dat ze echt bestaan.

Eng, ook al vieren de spoken in dit eerste boek van Doron nog feest met zijn alterego George.