Perversie en auto
Bij mij voor op de stoep hangen dagelijks duizenden auto’s hun uitlaat in de gezichten van de spelende kinderen. Maakt een kind een verkeerde beweging, dan rijdt een auto het dood. Het is gelukkig - afkloppen! - in de tien jaar dat ik hier woon nog niet onder mijn ogen gebeurd. Maar ik weet dat de auto’s in Nederland per dag al gauw één kind doden, een veelvoud daarvan verminken en ongeveer alle kinderen hun gassen door de mond en de neus boren. De geluiden, die de auto’s daarbij maken zijn zo weerzinwekkend, dat alle volwassenen in mijn straat, die zich dat kunnen veroorloven, zich ertegen beschermen met dubbel glas in de kozijnen. Zo pervers als we die mannen vinden, zo doodnormaal vinden we onze auto’s. Of, wat met sex niet mag, mag zonder wel.
Het bedenken, maken, distribueren, verkopen, leasen, verhuren, verzekeren, bevoorraden, onderhouden, repareren, slopen, kortom, hebben van de auto en de daarvoor benodigde infrastructuur is een grote, wereldwijde technisch-maatschappelijke inspanning waar ontelbare naamlozen hun geld in verdienen, niet op de laatste plaats technici. We geven er individueel - de mijne is groter, mooier, sneller, veiliger - en collectief - de Kampioen is het grootste blad van Nederland - hoog van op. De verpletterende werkelijkheid is dat we over de keerzijde in alle toonaarden zwijgen. De auto is nu al een historische gebeurtenis met een dodental in de grootteorde van Hitlers Endlösung van het jodenvraagstuk en de Europese handel in slaven. Om van invaliden en chronisch zieken niet te spreken. Achteraf zullen we zeggen dat we eraan hebben meegewerkt maar het niet hebben geweten.
Mag het mannelijk orgasme de kleine dood heten, dan wil dat nog niet zeggen dat de grote dood het grote orgasme is. Autorijden een perversie noemen is slecht woordgebruik. Maar als je de achterkant van het gelijk van het autorijden in de volle omvang tot je door laat dringen, zijn de schappen met autobladen in de kiosk of op internet oneindig veel gevaarlijker dan het pornohoekje. Het aantal slachtoffers van enge mannen en hun kreten van opwinding zinken volstrekt in het niet bij de geestverruimende hoeveelheden doden, gewonden, zieken en decibellen die auto’s produceren.
Wie met auto’s van doen heeft - wie niet? - moet vooral eerst eens naar zichzelf kijken en dan pas naar die vieze mannen. Het wordt tijd voor ónze verontwaardiging over óns gedrag. En voor een kolossaal monument voor het onbekende verkeersslachtoffer.